Hyundai i10 jest wielką zagadką, ale spróbuję ją rozwiązać

No to zaczynamy. Jakiś czas temu miałem okazję prowadzić auto koreańskiego producenta. Przyznam na wstępie, że nie przepadam za koreańskimi samochodami. Zawsze mnie odrzucały swoim designem, osiągami i tą przeraźliwą nudą. Jednak gdy małe skośne oczka wypatrzyły, że coś się dzieje nie tak, że nie mogą się przebić w krajach europejskich, gdzie większość nie jeździ na krowach/kozach/owcach. Zdecydowali wtedy, że trzeba zatrudnić kogoś z Europy. Zrobili tak i wygląd ich samochodów podskoczył o kilka kresek do góry. W myśl nowej idei i dobrze zatrudnionych ludzi powstał nowy Hyundai i10.

W tym miejscu powinienem napisać w zasadzie dwa testy. Pierwszy, który by był porównaniem do odchodzącego i10, oraz drugi, który by opowiadał historię tylko nowego. Postaram jednak się połączyć obydwa testy.

Lecimy... Hyundai i10 zazwyczaj kojarzył się nam z małym pudełkiem, kompletnie bez wyrazu, które spokojnie sunęło sobie w stronę złomowiska przy świetle zachodzącego słońca. Na drodze rzadko kiedy ktokolwiek zwracał na niego uwagę. Odchodząca generacja sprawiała wrażenie tak nudnej, że gotowi byliśmy połknąć własną pięść by tylko nim nie jeździć. Nowa to natomiast zupełnie inna para kaloszy. Widać, że europejska kultura tworzenia aut bardzo się spodobała ludziom w cywilizowanej Korei.

Zakrzywienia i przetłoczenia nadają dynamizmowi całej sylwetce. Światła w technologii LED, ostre krawędzie przedniego zderzaka, przerobiony grill. Wszystko to składa się na małe auto z zacięciem. Dwukolorowe felgi nadają klasy, a światła tylne zachodzące na bok auta dają poczucie jeszcze większego dynamizmu. Chromowane klamki oraz szyberdach dodają ekskluzywności. Cała sylwetka wygląda na zwartą i gotową. Widać zupełnie inną myśl przy projektowaniu auta. Jednak z drugiej strony jest to „coś” co sprawia, że nie do końca nam odpowiada, a przynajmniej mi. Gdy patrzymy z boku na tył pierwsze co nam przychodzi do głowy to Mercedes klasy A ze światłami od Peugeota. Przód typowo hyundai’owski. Chociaż ostry to nie tworzy pozytywnego wrażenia, wygląda jakby krzyczał z tym swoim dziwnym azjatyckim akcentem.

Gdy porównujemy nowego i10 do starego modelu to rzeczywiście widać ten skok, powiew świeżości jaka wpadł do koncernu. Jednak gdy porównamy go do innych aut z tego segmentu to nie oszukujmy się Panie i Panowie, jest przeciętny. Chevrolet Spark poszedł też dokładnie w tę samą stronę. Wiele zakrzywień. Ktoś kto projektował i10 chciał oddać sportową duszę w aucie, które nawet nie jest rodzinne.

Przeciętne auto w segmencie, które chce być fajne? Nie kupuję tego. Jednak może znaleźć swoich zwolenników. Na pewno nie wśród starszych ludzi, którzy wolą spokojne auta.

Tak dla przyzwoitości i dziennikarskiego poczucia podam kilka nudnych faktów, które są tak usypiające, że nie wiem po co ktoś miałby to czytać. Jednak może kogoś z was to zainteresuje. Wysokość 1500 mm, szerokość 1660 mm, długość 3665 mm, rozstaw osi 2385 mmmmmmm... Już nie zasypiamy. Lecimy dalej i rusza wycieczka z Olkusza.

Przejdźmy do wnętrza. Cóż tu mamy ciekawego. Plastiki, których nie musimy się wstydzić i bać, że nam się połamią zaraz po tym jak się o nie oprzemy. Nie bójmy się też o to, że wypełnienie drzwi zostanie nam w ręku. Wszystko jest ładnie i schludnie przyczepione. Prawdziwa niemiecka robota, która znalazła się w Korei. Wszystko działa, nie skrzypi, nie wali, przyciski odskakują po wciśnięciu nie ma się do czego przyczepić można by było pomyśleć. Ciekawa dwukolorowa deska rozdzielcza, wielofunkcyjna trójramienna kierownica, w dodatku podgrzewana, drążek zmiany biegów na dobrej wysokości. Nic tylko się zachwycać, a w porównaniu do starego i10 to wręcz rewolucja. Siedzenia wygodne i dobrze trzymają w zakrętach. Pamiętajmy jednak, że nie jest to auto sportowe, więc tych dużych prędkości to raczej nie osiągniemy. Nie mamy tylu prostych dróg by tego dokonać.

Wszystko idealnie, ale czy na pewno? Otóż też nie. Brak podłokietnika, zegary przejrzyste, ale tak ciekawe jak patrzenie na rosnącą trawę. Miejsca tyle, że gdybym chciał jeździć komfortowo to musiałbym odciąć sobie nogi, a nie jestem wyjątkowo wysoki. Kierownica jest zdecydowanie przekombinowana. Cóż więcej? No tak tylnia kanapa, a właściwie przedłużenie bagażnika. Nie umiem sobie wyobrazić powodu, dla którego ktoś tam wstawił kanapę, tam nawet niemowlaki się nie zmieszczą, a większa ilość dzieci będzie czuć się jak sardynki w puszce. Dorośli? Niech usiądzie trójka dorosłych, zwykłych ludzi, a bliskie spotkanie z szybami po bokach gwarantowane. Osoba na środku po pierwszych 100 metrach jazdy straci przytomność ze względu na brak tlenu. Dzięki projektanci, że zainstalowaliście elektryczne szyby. Wszystkie cztery. Będzie łatwiej uciec.

Sama deska rozdzielcza dzięki temu jak wspomniałem, że jest dwukolorowa poprawia nastrój. Wszystko na niej jest zgrabnie usytuowane i nie przeszkadza ogólnej harmonii. A jak wiemy harmonia pozwala się rozluźnić, a zbyt duże rozluźnienie powoduje senność, a senność powoduje śmierć na drodze. Podsumowując ten ciąg logiczny. Wnętrze Hyundai i10 usypia. Nie jest porywające, a przynajmniej mniej niż karoseria. Można by było wkładać pacjenta na kilka minut przed operacją i od razu by zasypiał. W ten prosty sposób uratowałem polską służbę zdrowia od dodatkowych kosztów na anestezjologów.

„Już po raz wstać, wyruszyć z domu...”

Testowana przeze mnie wersja i10 miała silnik o pojemności 1.25 litra, czyli w oznaczeniu na klapie bagażnika 1.2. I tutaj muszę podać znowu kilka suchych faktów, które nie pasują Judge W gdyż uważa je za nudne i takie są w istocie. Przynajmniej przy takich autach jak to, które opisuję. Moc produkowana przez ten „wyjątkowy” silnik to 87 KM przy 6000 obr./min., kolejna wartość to 120 Nm momentu obrotowego, która swoją maksymalną wartość osiąga przy 4000 obr./min. Nie można jednak przyczepić się o użytkowanie skrzyni biegów. W wersji testowej znalazł się 5-biegowy manual. Łatwo wchodziły biegi na swoje miejsce, nie było czuć zmęczenia... do momentu aż dojechałem do wzniesienia. Drugi bieg był zdecydowanie za nisko i silnik zaczynał zbyt mocno wyć, trójka natomiast była zbyt wysoko by pozwolić na bezpieczne toczenie się pod górę. Jednak inżynierowie doszli najwyraźniej do wniosku, że chrzanią to, ważne by łatwo biegi wchodziły. I tutaj też polegli. Wsteczny ma cały czas problemy z wejściem. Całe szczęście, że nie szarpie.

Zapomniałem dodać jedną ważną rzecz. Silnik 1.25 litra to najwyższa jednostka napędowa w ofercie. Jego prędkość maksymalna to 171 km/h. Wow! Tyle wygrać! Jednak aby osiągnąć upragnioną „setkę” musimy czekać jakąś jedną erę w dziejach ziemi i na roztopy lodowców. 12.3 sekundy powodują, że jak osiągniemy 100 km/h budzimy się z podziwem. Ludzie nam klaszczą, a kobiety rzucają kwiaty pod koła. Cały naród się cieszy razem z nami. Najpierw tylko musimy się obudzić.

Jazda to najfajniejsza część tego auta. I tutaj nie żartuję. Gdy przyjmujemy do wiadomości, że nie jesteśmy demonami prędkości, a wnętrze nie spowoduje u nas senności możemy rozkoszować się jazdą (wiem, naciągane określenie). Otwieramy szyberdach, otwieramy okna i spokojnie się toczymy. Układ kierowniczy nie ma luzów, fajnie się prowadzi, a na zakrętach nie modlimy się do św. Piotra. Nawet nierówności bardzo gładko i kulturalnie połyka. Większym problemem są muldy. Czasem może nas podbić i wtedy mocno uderzymy. Jednakże w ogólnym rozrachunku jest to całkiem przyjemna jazda. Pełna kultura. Chyba po to by nas nie zbudzić. Spalanie też nas nie zabije. 4.9 L/100 km daje nam poczucie, że właściwie to nie ma sensu się denerwować.

I w ten o to prosty sposób doszliśmy do końca naszego testu. Nowy Hyundai i10. Długo myślałem jak go podsumować. Nie jest super dobry, ale nie jest też najgorszy. Gdybym miał go określić w kilku słowach byłyby to: poprawny, zachowawczy, aspirujący i dobry. Chyba słowo „dobry” jednak nie jest tu pochwałą. To jest jak w seksie. Gdy facet pyta się po wszystkim jaki był i otrzymuje, że był „dobry” to jest jedna z większych obelg dla niego. Facet przyjmuje tylko dwie odpowiedzi, że jest albo super/bardzo dobry albo beznadziejny. Gdy kobieta mówi, że był „dobry” to znaczy, że był poprawny, nijaki. Fajnie było ale nie zapamiętam Cię na długo. Jedyna szansa w tym, że był to pierwszy seks w życiu kobiety. Tak samo jest z nowym Hyundai’em i10. Jest dobry, ale nie wart zapamiętania. Chyba, że jest to wasz pierwszy samochód to wtedy będziecie go rozpamiętywać. Jest to o tyle możliwe, że będzie pierwszym pojazdem po zdaniu prawka bo jego cena zaczyna się od 35.900 zł.

Jednak w dużej mierze kupią go osoby, które posiadały poprzednią generację (ale nie starsze niż 50 lat) oraz te, które potrzebują auta na zakupy. Innych opcji nie widzę. A właściwie to czego? O czym to ja pisałem? A już widzę, Hyundai i10. Jakiś taki senny się zrobiłem, wy też?